Thaumiel
Administrator
Dołączył: 21 Kwi 2006
Posty: 16
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Eden
|
 Wysłany: Pią 19:04, 21 Kwi 2006 Temat postu: William Shakespear - sonety |
|
|
Sonet 4
Niegospodarny rządco swych czarów, cóż znaczy
Mieć wyłącznie dla siebie spadek tak olbrzymi?
Dar Natury nie darem jest - pożyczką raczej,
Udzielaną, byś mógł się podzielić z innymi.
Skąpy stróżu swej własnej urody, dlaczego
Dar, który rozdać miałeś, w tobie tkwi zamknięty?
Gdzież zysk w tej lichwie, skoro z nie lokowanego
Kapitału nie mogą urosnąć procenty?
Gdy twoim udziałowcem nikt prócz ciebie nie jest,
Skarb, jakim jesteś, strwonisz, a nic doń nie dodasz:
Kiedy Natura sprawdzi strat i zysków rejestr,
Cóż odpowiesz na zarzut, że zły z ciebie włodarz?
Piękność, której skąpiłeś, pochłonie mogiła;
Hojnie użyta - wciąż by w dziedzicu twym żyła.
Sonet 20
Kobieca jest twarz twoja - choć to dłoń Natury
Malowała ją, panie-pani mojej duszy;
Kobieca dobroć - chociaż jest w niej stałość, której
Zmienny niewieści kaprys z miejsca nie poruszy;
Oko nie tak ruchliwe jak u kobiet, ale
Jaśniejsze i rzecz każdą spojrzeniem złocące;
Postać masz męską - urok jej wszelako stale
Oczy mężczyzn i kobiet olśniewa jak słońce.
Natura wpierw kobietę miała widać w planie,
Tworząc cię; z zachwycenia jednak i zawiści
Pozbawiła mnie ciebie przez zbędne dodanie
Tej jednej rzeczy, z której ja nie mam korzyści.
Skoroś zatem rzeźbiony ku niewiast potrzebie,
Miłuj je ową cząstką, mnie zaś - resztą siebie.
Sonet 22
Zwierciadło nie przekona mnie, żem już nie młody,
Dopóki twoja młodość zda się wiecznotrwałą;
Lecz gdy tylko w niej dojrzę pierwsze Czasu szkody,
Uznam, że pora, aby Śmierć mnie stąd zabrała.
Piękność twoja, przed którą świat w podziwie stoi,
Okrywa moje serce niczym płaszcz monarszy,
Twoje własne zaś serce schron ma w piersi mojej:
Po tej zamianie - jak mam być od ciebie starszy?
O, nieś bez zmian na sobie tę powłokę młodą,
Serce zaś twoje, niby dziecię powierzone
Trosce piastunki, niechże się przed złą przygodą
Chroni w mej piersi, wieczną mając w niej osłonę;
Wieczną, bo go nie zwrócę, choćby w sercu starem
Zgasł puls: wszak nie pożyczką było, ale darem.
Sonet 36
Tak, widać być musimy osobami dwoma,
Choć łącząca nas miłość jest jedna i cała:
Jest tak po to, by każda przywarta kryjoma,
Co mnie kala, na ciebie cienia nie rzucała.
Miłość twoja i moja jeden w sobie mieści
Sens - mimo że wciąż życie rozłącza nas zdradnie,
A to nie odmieniając serc jedynej treści,
Zbyt wiele słodkich godzin miłowaniu kradnie.
Mogę udawać odtąd, że cię nie poznaję,
By nie sprawić ci wstydu swą żałosną winą;
I ty mnie też przy ludziach zgodnie ze zwyczajem
Nie honoruj, bo honor zszargają ci drwiną:
Tego nie chcę - gdyż takie są miłości prawa,
Że gdyś mój, moją jest też twoja dobra sława.
Sonet 75
Jesteś dla myśli jak dla życia jadło
Lub słodkie deszcze wiosenne dla ziemi
Toczę o ciebie walkę tak zajadłą
Jak czasem skąpiej ze skarbami swymi
Dumny posiadacz, którego lęk chwyta
Że skarb mu skradnie starość nieuczciwa
Więc chcę, by sprawa z tobą była skryta
Lecz swą uciechę przed światem odkrywa
Czasem na widok twój jawnie świętuję
Za chwilę konam, pojrzenia spragniony
Radości żadnej nie chcę, nie znajduję
Prócz darowanej lub tobie skradzionej.
I tak co dnia: sytość walczy z głodem
A nadmiar z pustką biegną korowodem
Sonet 87Przeczytaj też inne przekłady tego sonetu. (link)
Bądź zdrów ! Zbyt drogo jest ciebie posiadać.
Jak masz się cenić, mówi ci sąd własny.
Wolność ci muszą twe zasługi nadać;
Wszystkie me prawa do ciebie wygasły.
Jak cię zatrzymać bez nadania twego
I czym odpłacę za takie bogactwa?
Niegodny jestem daru tak pięknego,
Więc się me prawo ode mnie odwraca.
Wiedzy o sobie byłeś pozbawiony
Lub przeceniłeś mnie, oddając siebie;
Więc dar twój wielki, z omyłki zrodzony,
Gdy rzecz pojąłeś powraca do ciebie.
We śnie pochlebnym byłeś mi kochankiem
I byłem królem. Lecz sen przepadł rankiem.
Sonet 113Przeczytaj też inne przekłady tego sonetu. (link)
Odkąd cię opuściłem, okiem duszy patrzę,
Oko zaś zwykłe, które każdym moim krokiem
Rządziło, wpół oślepło - i coraz są rzadsze
Chwile, kiedy naprawdę włada jeszcze wzrokiem;
Żadna bo wieść do serca nie dotrze, w istocie,
O kształcie skrzydeł orła, barwie kępki mleczy -
Czegokolwiek, co oko dostrzegło w przelocie;
I w nim samym odbicie dostrzeżonej rzeczy
Nie trwa dłużej niż mgnienie, gdyż wszelkie widoki,
Przykre czy wdzięczne - paszczę dzikiego stworzenia
Czy twarz najgładszą, morską toń czy szczyt wysoki,
Gołębia, wronę - oko w rysy twe przemienia.
Pełna ciebie wyłącznie, tobie wierna dusza
Oko do niewiernego widzenia przymusza.
Sonet 116
Zdrady są w związku dusz wiernych nieznane
Albowiem miłość nie będzie miłością
Jeśli jest zmienna, mogąc mieć odmianę
Lub skłonna odejść za cudzą skłonnością
Nie! To wzniesiona nad burzy bałwany
Latarnia morska, gwiazda niewzruszona
Mknie ku niej każdy okręt zabłąkany
Nieznanej, choć jej wysokość zmierzona
Miłości w błazna swego nie przetworzy
Czas, choć lic świeżość i róże warg ścina
Miłość z dnia na dzień się zmienić nie może
Przetrwa aż przyjdzie śmiertelna godzina
Jeśli to błąd jest lub jeśli skłamałem
Nikt nie miłował, nigdy nie pisałem
Post został pochwalony 0 razy
|
|
